Нур, ки рамзи равшанӣ ва гармиро ифода мекунад, ихтироъест, ки ба одамон тавоноӣ медиҳад.Бе вазифаи равшанкунандаи чароғҳо, мо ҳар шоми сиёҳ дар торикӣ мемондем ва ҳеҷ коре карда наметавонем.Ҳатто бо нури моҳтоб, мо танҳо интизори тулӯи офтоби рӯзи дигар будем, то пайдоиши нури офтобро орзу мекардем.Тасаввур кунед, ки бе чароғҳо мо шабҳои худро чӣ гуна мегузаронем?
Ба ғайр аз равшанӣ, ман боварӣ дорам, ки чароғҳо ба ҳаёти мо ранг ва шодӣ меоранд.Вақте ки шаб фаро мерасад, ба кӯчаҳо ва хиёбонҳои серодам қадам мезанем, мо ба ҷаҳоне дучор мешавем, ки бо чароғҳои неон рангоранг оро ёфтааст.Он чизе, ки як вактхо шаби беҷон буд, дар зери шуълаи ҳар чароғ ҷоннок ва зинда мешавад.Мавҷудияти рӯшноӣ ҷаҳонро ҷолиб мегардонад, фарқияти зери шуури байни шабу рӯзро норавшан мекунад ва ба мо имкон медиҳад, ки дар ҳар лаҳзаи рӯз аз паи хоҳишҳои худ бирасем.
Ҷолиби нур дар ҳақиқат беканор аст;барои ин ихтирои оличаноб миннатдорй баён кунем.
Вақти фиристодан: 03-03-2024